Een dakloze, borstvoedende moeder die niet terechtkan in de opvang, een patiënt die bijna overlijdt aan iets wat binnen een consult van tien minuten verholpen had kunnen zijn, een man met hartfalen die van ziekenhuis naar ziekenhuis wordt gestuurd: het klinkt niet als Nederland.
Toch is dat wat Michelle van Tongerloo in haar werk als straatarts tegenkomt.
De schrijnende gevallen op haar spreekuur zijn een spiegel van een land waarin bestaanszekerheid steeds minder vanzelfsprekend is. Een land waarin werkenden geen woning kunnen vinden, patiënten verdwalen in een woud aan instanties en arbeidsmigranten niet de hulp krijgen waar ze recht op hebben.
Zorg is een verdienmodel geworden, is de confronterende diagnose van Michelle van Tongerloo, en het helpen van mensen is steeds ingewikkelder.
Maar ze weet het medicijn. Luisteren naar de patiënt in plaats van naar het systeem. Geven waar behoefte aan is in plaats van wat wordt voorgeschreven. Een groeiende groep organisaties en burgerinitiatieven laat zien dat het kan.
Toch is dat wat Michelle van Tongerloo in haar werk als straatarts tegenkomt.
De schrijnende gevallen op haar spreekuur zijn een spiegel van een land waarin bestaanszekerheid steeds minder vanzelfsprekend is. Een land waarin werkenden geen woning kunnen vinden, patiënten verdwalen in een woud aan instanties en arbeidsmigranten niet de hulp krijgen waar ze recht op hebben.
Zorg is een verdienmodel geworden, is de confronterende diagnose van Michelle van Tongerloo, en het helpen van mensen is steeds ingewikkelder.
Maar ze weet het medicijn. Luisteren naar de patiënt in plaats van naar het systeem. Geven waar behoefte aan is in plaats van wat wordt voorgeschreven. Een groeiende groep organisaties en burgerinitiatieven laat zien dat het kan.
