In deze roman heeft alles iets van een sprookje: Hanno draagt de naam van een familie van kruisvaarders, hij stelt zich op als een ridder zonder vrees of blaam. Dona is een ster aan het firmament. Glans en glitter omgeven haar. Alexander is getuige van een drama dat door adel en tragiek wordt gekenmerkt. Een sprookje van deze tijd. Kan dat? Verwijzen sprookjes niet altijd naar een ver verleden: 'er was eens'? Of zijn sprookjes tijdloos, zodat ze zich even goed in het heden kunnen afspelen? Misschien gaat het er maar om hoe je het heden beleeft.