Ik zie je ranke ledematen
uitbotten in bed, het knipvlies van je ogen
als eerste sluiten. Ik wil dichter bij
het hitteschild, de anomalie van
je strelingen in kaart brengen.
Er is geen kind om boven de doopvont te houden
dus de schelp blijft gesloten.
Glassnijders vliegen in tandem boven een krimpend meer, mannen roepen namen, vrouwen bloeden geheimen, landschappen worden bij knieval weggeveegd. In Kratermond verkent Sara Eelen hoe onze gewelddadige omgang met de natuur zich spiegelt in onze onderlinge relaties. In welke mate is zorg een universele taal op zoek naar woorden? Welke intimiteit zit in de plooien van het landschap verborgen?
