Geen trainer maakt zoveel gevoelens los als Louis van Gaal. Van Gaal (1951) stelt zich
kwetsbaar op en is ook kwetsbaar. Hij gedraagt zich groots, meeslepend soms. De ene keer
doet hij irritant, maar hij is ookaardig, lief, gevoelig, sociaal en bewogen. In Van Gaal komen
talloze eigenschappen bij elkaar. De een houdt van hem, de ander kan hem niet luchten.
Maar hoe je hem ook bekijkt en wat je ook van hem vindt, hij is wel onze Louis van Gaal, die
na het WK in Qatar definitief afzwaait als trainer. We zullen hem hoe dan ook missen met
zijn allen, al is het maar omdat hij kleurrijk is als weinig anderen.
Wie geeft je een kus op het voorhoofd, tijdens een kampioensreceptie? Wie omhelst je
spontaan of grijpt je iets te hard bij de keel, letterlijk, om iets uit te leggen? Wie is zo
uitbundig en uitgesproken als Louis van Gaal, zo dol op zichzelf soms, zo consequent en
duidelijk? Vrijwel niemand.
Voor Willem Vissers (1964), voetbalverslaggever van de Volkskrant, is hij vermoedelijk de
meest beschreven man in ruim dertig jaar voetbaljournalistiek. In 'Leven met Louis' neemt
Vissers de lezer mee naar zijn ontmoetingen met Van Gaal. Een deel van het boek bestaat
uit eerder in de Volkskrant gepubliceerde interviews, reportages en columns die een beeld
schetsen over leven en werken. In andere, nieuwe stukken beschrijft hij anekdotes rond die
interviews, of bij andere gelegenheden. Zo ontstaat tevens een vrij compleet beeld over Van
Gaal en diens loopbaan, want Vissers was op veel plekken waar de trainer was, van Rio de
Janeiro tot München, van Jakarta tot Zeist, van Alkmaar tot Barcelona.
