Volmaaktheid is niet van deze wereld. Als mens kijk je onvermijdelijk vanuit een perspectief en dat bepaalt mee wat je ziet. Erg is dat niet. Het komt er op aan een goed leven op te bouwen in een wereld waarin ook contradicties bestaan en kennis beperkt is. Mensen hebben dat niet graag. Ze willen zekerheid en fantaseren dat die er ook is. Ze geven zich over aan iets dat ze absoluut vinden, een God of een mathematische constructie of gewoon de geschiedenis, ontwikkeling of groei. Kortom Vooruitgang. We moeten daar mee ophouden en in alle bescheidenheid ons leven en onze samenleving opbouwen. Als we niet oppassen wordt het geloof in het absolute onze ondergang. Er moet dringend een vervolg komen op de westerse verlichting en daarin kan de liefde een belangrijke rol spelen. Niet de liefde die zich op God richt, maar op de mensen zelf. We moeten met beide voeten op de grond blijven en zorgen voor de wereld waarin we leven. Al de rest is hybris.
Luc Vanneste (1953) studeerde aan de Universiteit van Gent en is doctor in de filosofie. Hij werkte lange tijd voor de socialistische vakbond, was directeur van de studiedienst van de socialistische partij, kabinetschef bij ministers van werk en administrateur van de Rijksdienst voor Jaarlijkse Vakantie. Hij is actief als redactielid van SAMPOL en in het knooppunt voor fenomenologie, dat zich laat inspireren door het werk van Rudolf Boehm. Hij publiceerde vooral in Kritiek, SAMPOL en de Uil van Minerva. Hij is lid van de vrijmetselaarsloge L’Amitié in Kortrijk.
