Meneer Max schetst overal en iedereen die hij tegenkomt. Ook de meisjes van het Burgerweeshuis. Hij wil een portret van een van hen maken, maar dat vindt de directrice niet goed. Hij mag wel een kostuum lenen, zodat hij een echt net meisje kan schilderen.
‘Nee,’ zegt meneer Max. ‘Ik schilder mensen zoals ze zijn.’
Martha’s moeder is dood. En haar vader? ‘Hij is op zee,’ zegt ze. De zee die ze nog nooit heeft gezien.
Meneer Max neemt de meisjes een dagje mee naar het strand.
