‘Een prachtig, helder essay over de reis door de seizoenen van het moederschap dat licht werpt op de complexe en tegenstrijdige aard van de zwangerschap.’ – THE GUARDIAN
Linea nigra is een intieme verkenning van het moeder worden en zijn. Het benadert de zorgen en geneugten vanuit verschillende inspiratiebronnen en (literaire) tradities, van Louise Bourgeois tot Ursula K. Le Guin
en het inheemse Nahua-model Luz Jiménez.
In dit unieke boek dat niet te classificeren is – laten we zeggen deels memoir en deels manifest – schrijft Barrera zeer lucide en ontwapenend nuchter over haar eerste zwangerschap, de bevalling, borstvoeding en pril moederschap. Ze trekt lijnen tussen moederschap, aardbevingen, maansverduisteringen en creatieve arbeid.
Het gelaagde, diepgevoelde werk dat haar levenservaring en overduidelijke talent hebben opgeleverd, verdient alle lof.’ – Vogue
‘Linea nigra een memoir noemen doet het tekort – het bevat zoveel verwijzingen naar beeldende kunst, literatuur en geschiedenis dat het bijna functioneert als een bloemlezing of een meesterlijk samengesteld museum over
opvoeding.’ – The Atlantic
Linea nigra is een intieme verkenning van het moeder worden en zijn. Het benadert de zorgen en geneugten vanuit verschillende inspiratiebronnen en (literaire) tradities, van Louise Bourgeois tot Ursula K. Le Guin
en het inheemse Nahua-model Luz Jiménez.
In dit unieke boek dat niet te classificeren is – laten we zeggen deels memoir en deels manifest – schrijft Barrera zeer lucide en ontwapenend nuchter over haar eerste zwangerschap, de bevalling, borstvoeding en pril moederschap. Ze trekt lijnen tussen moederschap, aardbevingen, maansverduisteringen en creatieve arbeid.
Het gelaagde, diepgevoelde werk dat haar levenservaring en overduidelijke talent hebben opgeleverd, verdient alle lof.’ – Vogue
‘Linea nigra een memoir noemen doet het tekort – het bevat zoveel verwijzingen naar beeldende kunst, literatuur en geschiedenis dat het bijna functioneert als een bloemlezing of een meesterlijk samengesteld museum over
opvoeding.’ – The Atlantic
