In ‘Tot het bittere einde’, zijn dagboeken 1933-1945, hield Klemperer pijnlijk nauwkeurig bij welk taaltrucjes de nazi's in hun propaganda uithaalden om een maximaal effect te bereiken bij de bevolking. Hij wist toen al dat als hij de oorlog overleefde, hij die notities zou gebruiken als materiaal voor een boek waarin hij de beschrijving van de nazi-taal zou combineren met zijn eigen herinneringen. Hij overleefde, en hij maakte van zijn voornemens werkelijkheid.