De gedaante keek om en Dolfje zag ogen gloeien onder de donkere kap.
Snel dook hij plat op de grond. Het enige geluid was de snuivende ademhaling van het vreemde wezen.
Dolfje zag zijn voeten bewegen. Platte zwarte voeten met dunne, lange grijptenen.
Heel langzaam kwamen ze in zijn richting…
Dolfje ziet een geheimzinnig wezen lopen in de nacht. Hij is zo lang en zo dun als een lantaarnpaal. En hij heeft een lange buis bij zich, een soort stofzuigerslang met een zuigmond. Daarmee laat hij tot Dolfjes stomme verbazing de maan verdwijnen. Zonder maan kan Dolfje geen weerwolfje meer zijn! Hij moet de maanrover achterna, met gevaar voor eigen leven.
