Verliefd zijn, kussen, de eerste tekenen van lente, het geluksgevoel van een duiker in een school vissen, het sterfbed en de dood van je vader, rood staan op de giro, gedichten geïnspireerd op in spijkerschrift gevonden teksten uit de tijd van de Sumeriërs, een doodgereden fazant op een donkere winterse weg...
Deze gedichten ontroeren door hun directheid en hun zuiverheid, door hun simpele speelsheid. Ze vormen een zoektocht naar de kern van onze emoties over doodgaan en leven, verwarring en vrijen.
De weerklank die Hangens poëzie oproept is groot. De illustraties van Willemien Min spelen daarbij een grote rol: ze zijn als muziek die altijd al bij die ene songtekst lijkt te hebben gehoord, die er volkomen mee is vergroeid.