In 1902 komt Major Taylor, wereldkampioen wielrennen, naar Nederland. Vijf jaar eerder schreef een krant al: 'Ziet de Amsterdamse baan geen goudmijn in deze hardrijdende neger?' Nu is het zover, hij komt naar Maastricht en Amsterdam om te duelleren met de beste Nederlanders. Wielrennen is hot, eind negentiende eeuw ontstaat de fiets zoals we die nu nog kennen, geschikt voor het grote publiek; wielrenners op de baan halen nooit geziene snelheden. Taylor ontwikkelt zich tegen de verdrukking in tot wereldvedette. Overal trekt hij volle stadions, verdient geld als water. Hij spreekt zo tot de verbeelding dat hij er een plaatsje in de wereldliteratuur aan te danken heeft.
In Maastricht rijdt hij tegen Harrie Meijers, onze eerste olympische winnaar in het wielrennen; in Amsterdam tegen Jaap Eden, afgezakt tot schnabbelaar op de fiets, en Guus Schilling, aanstormend talent waar we nog decennia plezier aan gaan hebben. Berichten in kranten geven een goed beeld hoe het Nederland van 1902 tegen een mens met een kleurtje aankijkt - men kan moeilijk accepteren dat Major Taylor beter is dan onze blanke jongens.
Jan Mulder (1952) houdt van geschiedenis en wielrennen. Hij schreef artikelen over o.a. de Filipijnen en wielrennen; in 2016 was hij finalist in de Grote Geschiedenisquiz.
In Maastricht rijdt hij tegen Harrie Meijers, onze eerste olympische winnaar in het wielrennen; in Amsterdam tegen Jaap Eden, afgezakt tot schnabbelaar op de fiets, en Guus Schilling, aanstormend talent waar we nog decennia plezier aan gaan hebben. Berichten in kranten geven een goed beeld hoe het Nederland van 1902 tegen een mens met een kleurtje aankijkt - men kan moeilijk accepteren dat Major Taylor beter is dan onze blanke jongens.
Jan Mulder (1952) houdt van geschiedenis en wielrennen. Hij schreef artikelen over o.a. de Filipijnen en wielrennen; in 2016 was hij finalist in de Grote Geschiedenisquiz.
