Mannen je sluipmoordenaar heet testosteron

Prostaatkanker wordt nogal eens afgedaan als een vervelende oudemannenkwaal, nauwelijks een echte ziekte maar meer een ouderdomsverschijnsel bij mannen. Waarschijnlijk komt dit omdat de mannen bij wie de ziekte gediagnosticeerd wordt er wat besmuikt over doen. Daar praat je liever niet over.
Toen de schrijver van dit boekje met de ziekte - die wel degelijk dodelijk kan zijn - werd geconfronteerd en er nogal openlijk over sprak in zijn relatiekring, bleek hem dat hij niet de enige was. Prostaatkanker kwam verrassend veel voor onder zijn vrienden. En de meesten waren blij, of beter gezegd opgelucht dat hij het onderwerp openbrak. Onder grootdoenerij, sterke praat en manhaftige humor bleek veel angst schuil te gaan. Goed om er eens met iemand gewoon over te kunnen spreken, over je twijfels, je onzekerheden, je geworstel met de behandelingen.
Hoewel gebaseerd op eigen ervaringen als kankerpatiënt, met een mix van goede informatie, laconieke humor en persoonlijke details, is dit verhaal toch de persoonlijke beleving ontstegen. Het biedt in bredere zin houvast, en wellicht zelfs troost, aan al die honderdduizenden die jaarlijks met kanker te maken krijgen.
De schrijver noemt zichzelf op een gegeven moment een habitué van het Nederlands Kanker Instituut - Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis en weet op vaak hilarische wijze zijn belevenissen te beschrijven. Dit maakt het verhaal boeiend en zeer leesbaar. Ondanks het serieuze onderwerp kan er nu en dan toch gelachen worden.