De andere kant van de medaille is dat Marieke een progressieve spierziekte heeft en nu al vijftien jaar in een rolstoel zit. Dat ze vaak ondraaglijke pijnen lijdt en maandenlang in het ziekenhuis heeft gelegen. Dat er een medicijnpomp in haar lichaam zit en dat ze niet zonder Zenn kan, haar lieve hulphond. In samenspraak met professor Wim Distelmans heeft Marieke jaren geleden al een euthanasieverklaring opgesteld. Met die beslissing haalde ze tijdens de Paralympics in Rio (2016) de wereldpers. Haar zilveren medaille bleek inderdaad een droevige keerzijde te hebben.
In dit boek schrijft Marieke haar eigen levensverhaal. Karel Michiels weeft de dagboek-
fragmenten aan elkaar met spannende wedstrijdverslagen en relevante commentaren.
Met deze volwaardige biografie heeft Wielemie alweer een droom waargemaakt.