Een filmpje op You Tube: met veel tumult haalt de politie kinderen uit huis. Schrijnende beelden van huilende kinderen, boze ouders en verontwaardigde omstanders. Hoe kan jeugdzorg zo onmenselijk zijn? Het NOS-Journaal bericht over een gezinsdrama. Een vader doodt zijn kinderen en zichzelf. En ja: het gezin was bekend bij jeugdzorg. Waarom haalde jeugdzorg de kinderen niet eerder uit huis? Afgaande op de (sociale) media lijkt jeugdzorg het zelden goed te doen. Wat dikwijls niet wordt verteld, is dat een groot deel van de kinderen het na ingrijpen van jeugdzorgmedewerkers beter doet. En dat ook redelijk wat ouders na tussenkomst van jeugdzorg hun weg vinden in de opvoeding. Hoe komen de beslissingen van jeugdzorg eigenlijk tot stand? Welke overwegingen spelen mee? En hoe groot is de macht van jeugdzorg eigenlijk? Caroline Karssen, gedragswetenschapper bij Bureau Jeugdzorg Haaglanden, hield van 2010 tot 2012 een dagboek bij. Op een openhartige manier schrijft ze over de dagelijkse praktijk van Bureau Jeugdzorg, de discussies met collega's, de dilemma's, de succesvolle en de minder succesvolle beslissingen. In 2015 wordt de verantwoordelijkheid voor de jeugdzorg overgeheveld van de provincies naar de gemeenten. Gemeenteambtenaren, wethouders en lokale politieke partijen moeten daarom op de hoogte zijn van wat jeugdzorg behelst. Maar niet alleen voor hen, ook voor ouders die met Bureau Jeugdzorg te maken hebben, studenten, verwijzers en iedereen die geïnteresseerd is in de hulp aan kinderen die van overheidswege bescherming nodig hebben, biedt dit boek een schat aan informatie.
