Als er één Nederlander met een Russische ziel rondloopt, is dat wel Hans Boland. Hij begon zijn studie Russisch in 1969, reisde voor het eerst naar het hol van de beer in 1972, werd universitair docent en promoveerde op de grote twintigste-eeuwse dichter Anna Achmatova. Hij stelde onder meer twee leergangen samen (Russisch voor Nederlanders en Nederlands voor Russen) en vertaalde een berg Russische poëzie. Ook schreef hij een monografie over Ruslands grootste dichter, Alexandr Poesjkin, en een 'stadsbiografie' van Sint-Petersburg. Van 1992 tot 1997 woonde hij in zijn tweede vaderland, waar hij een Russisch salaris 'genoot', de grutten van de gewone Rus consumeerde, en in dezelfde rijen voor dezelfde loketten stond als de gemiddelde baboesjka. Hij kent zowel het leven in de provincie als dat van de grote stad van binnenuit.
Met Mijn Russische ziel heeft hij zich eindelijk verstout zijn beeld van Rusland, dat hij zich in de loop van bijna veertig jaar heeft gevormd, in boekvorm te gieten. Het eerste hoofdstuk beschrijft zijn kennismaking en omgang met de voormalige Sovjetunie. Zijn actieve leven in de noordelijke, middeleeuwse provinciestad Vologda en dat in de oude hoofdstad 'Pieter' vormen het thema van de volgende twee opstellen. Het vierde deel behelst een beschrijving van een recente treinreis die hem naar de verste uithoeken van Europees Rusland voerde. Een verhandeling over het meest intrigerende fenomeen van moedertje Rusland, de ziel, vormt het sluitstuk. Boland is niet iemand die veel met de ziel opheeft. Dat hij er zelf eentje bezit, betwijfelt hij ten zeerste, en dat de Rus ervan verstoken is, lijkt welhaast zijn heilige overtuiging.
Hans Boland vertaalt momenteel het verzamelde werk van Alexandr Poesjkin (bij uitgeverij Papieren Tijger), waarvoor hem de Aleida Schotprijs werd toegekend.
'De weerslag van Bolands eruditie en zijn vertaalkunst is te vinden in Sint-Petersburg onderhuids' Trouw
Met Mijn Russische ziel heeft hij zich eindelijk verstout zijn beeld van Rusland, dat hij zich in de loop van bijna veertig jaar heeft gevormd, in boekvorm te gieten. Het eerste hoofdstuk beschrijft zijn kennismaking en omgang met de voormalige Sovjetunie. Zijn actieve leven in de noordelijke, middeleeuwse provinciestad Vologda en dat in de oude hoofdstad 'Pieter' vormen het thema van de volgende twee opstellen. Het vierde deel behelst een beschrijving van een recente treinreis die hem naar de verste uithoeken van Europees Rusland voerde. Een verhandeling over het meest intrigerende fenomeen van moedertje Rusland, de ziel, vormt het sluitstuk. Boland is niet iemand die veel met de ziel opheeft. Dat hij er zelf eentje bezit, betwijfelt hij ten zeerste, en dat de Rus ervan verstoken is, lijkt welhaast zijn heilige overtuiging.
Hans Boland vertaalt momenteel het verzamelde werk van Alexandr Poesjkin (bij uitgeverij Papieren Tijger), waarvoor hem de Aleida Schotprijs werd toegekend.
'De weerslag van Bolands eruditie en zijn vertaalkunst is te vinden in Sint-Petersburg onderhuids' Trouw
