Mijn vrienden en ik.
'Pas maar op. Zo kom je er niet in de wereld,' zei mam.
Ik wilde haar vragen wat ze met 'er' bedoelde, maar hield mijn mond omdat ze die vraag toch niet zou snappen.
Christel de Veer leidt niet het leven dat haar ouders, en vooral haar moeder, als ideaal zien: afstuderen, man, kinderen. Ze is wars van ambities. Woorden als carrière en maatschappelijke ladder zeggen haar niets. Je zou haar leefwijze bescheiden kunnen noemen, maar bij nadere beschouwing rijst de vraag of hij dat ook is.
Een halve eeuw lang observeert, bewondert, helpt en verafschuwt Christel haar vriendengroep. Ze is zeker geen doetje, en ook geen heilige, maar wel een scherp observator van haar omgeving en haar vrienden. Ze haakt nooit af, ook niet bij schokkende, verdrietige of semi-criminele gebeurtenissen waar anderen voor terugdeinzen.
Hoe blijf je jezelf in deze wereld met zijn ingesleten waarden?
