Bij Toon Tellegen is dat bepaald niet het geval. Vanaf zijn eerste bundel, De zin van een liguster (1980), had hij zijn eigen weg gevonden, en hij vervolgt die onverstoorbaar. Hij vindt zo nu en dan een nieuw zijpad, maar blijft de eenmaal ingeslagen richting vastberaden trouw. Zijn poëzie werd er in toenemende mate onvervreemdbaar door. Ik ken weinig moderne dichters van wie de stem zo onmiddellijk herkenbaar is.