De mennonitische gemeenschap heeft besloten: in het huis van de zusjes Elf en Yoli mag wel een piano staan, maar het mag alleen als instrument voor de Heer worden gebruikt. De oudsten van de gemeenschap houden het gezin goed in de gaten. Wanneer ze langskomen voor controle, klinkt er vanuit een andere kamer plots de Prelude in g-mineur, opus 23 van Rachmaninov. Elf speelt eerst zachtjes, maar wordt daarna steeds luider. De oudsten staan er bedremmeld bij: tegen zoveel talent, hartstocht en beroering is zelfs het geloof niet opgewassen. Het is het begin van Elfs uitbraak uit de gemeenschap, op zoek naar vrijheid, naar revolutie. Jaren later is ze een wereldberoemd pianiste, rijk en in een gelukkige relatie. Toch valt het leven haar zwaar. Haar zus Yoli is gescheiden, blut, duikt – op zoek naar de ware – met de verkeerde mannen in bed en probeert wanhopig haar zus in leven te houden.
Drie weken voordat ze zou beginnen met haar langverwachte wereldtournee doet Elf haar zoveelste zelfmoordpoging en belandt in het ziekenhuis. Zowel Yoli als Elfs partner staat voor een levensgroot dilemma. Kan Elf weer gezond worden? Of moeten ze haar laten gaan?
Wat maakt een leven de moeite waard? Miriam Toews weet op deze bijna onbeantwoordbare vraag in te gaan met bijzonder mensvriendelijke humor. Op lichte maar zelfverzekerde toon schrijft ze over het afscheid van de kindertijd en de uitdagingen van volwassen verplichtingen. Niemand zoals ik is een persoonlijk verhaal over twee zussen en een liefde die het leven verlicht.
