Hanne Luyten heeft drie kinderen. Drie zelfgemaakte, relatief goed gelukte exemplaren. En bij drie stopt het ook. Het nest is vol, haar hart en de semiverplichte monovolume ook. (Dit in schril contrast met de bankrekening en de ijskast.) Hanne neemt het moederschap zoals het komt, en gaat daarbij meer dan eens roemloos ten onder.
Het ouderschap blijkt een geweldig ingewikkeld vraagstuk te zijn, met maar één gegeven:
iedereen doet maar wat. Al blijken sommige ouders daar al wat beter in te zijn dan andere.
Moet je nog aan opvoeden beginnen? Spoiler alert: het slaagpercentage lijkt omgekeerd evenredig te zijn met het aantal kinders dat je krijgt. Of toch zo bij de auteur van dit boek. Hanne beschrijft haar flaters doodeerlijk. De meeste toch. De rest wil ze echt liever #nietaankindengezinverklappen.
Het ouderschap blijkt een geweldig ingewikkeld vraagstuk te zijn, met maar één gegeven:
iedereen doet maar wat. Al blijken sommige ouders daar al wat beter in te zijn dan andere.
Moet je nog aan opvoeden beginnen? Spoiler alert: het slaagpercentage lijkt omgekeerd evenredig te zijn met het aantal kinders dat je krijgt. Of toch zo bij de auteur van dit boek. Hanne beschrijft haar flaters doodeerlijk. De meeste toch. De rest wil ze echt liever #nietaankindengezinverklappen.
