In En altijd maar verlangen blikt meesterinterviewer Frénk van der Linden door middel van brieven aan zijn ouders terug op zijn eigen kinderjaren en de onderlinge relaties binnen het gezin. Het resultaat is een open, eerlijk en herkenbaar portret van een ouder-kindrelatie. Journalist Frénk van der Linden verloor in de afgelopen jaren zowel zijn moeder als zijn vader. Zijn ouders wisselden veertig jaar lang geen woord met elkaar, maar konden zich kort voor het overlijden van Frénks moeder toch met elkaar verzoenen. Terwijl hij dacht het boek eindelijk dicht te kunnen slaan, kwam er een heel boek bij. Frénk begon met het schrijven van brieven aan zijn ouders en legde hun en zichzelf de pijnlijke vragen voor die voorheen nooit besproken konden worden. Zin voor zin ontleedt hij een innerlijke strijd die in elk van ons leven speelt. Hoe verkleurt ons verleden naarmate ons leven vordert? Welke nieuwe betekenis krijgt het ‘toen’ wanneer we vanuit het almaar veranderende ‘nu’ terugblikken? En hoe vinden we vrede met onze verdwenen naasten? ‘Telkens kijk je weer door een nieuwe bril, alles kleurt anders. Je bent nooit klaar met het verleden, het is rijker dan de toekomst die we nu eenmaal niet kennen.’ Frénk van der Linden
