Niet dat Reis er altijd in slaagde de demonen van Pessoa te beheersen. Maar al te vaak voelen we dat Reis zelf niet helemaal in staat is de angsten van Pessoa te bezweren. Dat maakt hem tragisch, al blijft het schrijven in dezelfde aandoenlijke oden van vaak grote schoonheid. Maar zonder deze spanning tussen de Reis zoals Pessoa hem bedoelde en de Reis die niet kon nalaten Pessoa te zijn, zouden deze 'Oden' onder hun stoïcijnse oppervlak niet de intensiteit hebben die ze nu hebben.
De tekst is voorzien van uitgebreid commentaar en een verhelderend nawoord van vertaler en Pessoa-kenner August Willemsen.
Niets meer smeken je handen, dingen nu,
Noch overtuigen je nu stille lippen,
In 't vochtig ondergrondse
Van de zware aarde.
Alleen wellicht de lach waarmee je liefhad
Balsemt je, en tilt in de gedachten
Die je was, nog slechts
Verrotte bijenkorf.
De nutteloze naam die je bij leven
Als een ziel op aarde droeg, leeft niet
Meer voort. De ode grift
Een glimlach zonder naam.
(mei 1927)
'meesterlijk vertaald' - de Volkskrant