Het boek bestaat uit drie delen
Deel 1: Bob e.a.
Het eerste deel van Olivetti 82 bevat, naast dagboekfragmenten en verhalen, hoofdzakelijk brieven die Verpale (al dan niet) verstuurde aan een heleboel mensen. De brieven zijn chronologisch gerangschikt en gedateerd tussen 20 januari 1993 en 28 februari 1993. De laatste brief in het eerste deel blijft, net als enkele andere, ongedateerd: Verpale schrijft aan Saskia: “Mijn ding is af. Mijn toneelstuk is af. Ik voel me doodop, maar ik ben toch gelukkig dat ik deze uitdaging geaccepteerd heb. [...] Maar het gaat ook over een oude belofte: eens, ooit, zou ik voor jou iets schrijven, iets voor toneel. Dit is het begin, Saskia.” (p. 170). Op die manier zet Verpale meteen de stap naar het stuk zelf, waarvan de tekst het boek onmiddellijk volgt.
Deel 2: Olivetti 82
In de theatermonoloog doet ik-verteller Bernard van de Wiele, die in de cel zit, het relaas van “hoe het allemaal begonnen is” aan een rechercheur of psychiater. Omdat Van de Wiele een schrijver is, krijgt hij een schrijfmachine, een Olivetti 82, om zijn leven op papier te zetten. Hij is het buitenechtelijke kind van een Vlaamse moeder en een Canadese jood, die na de bevrijding snel weer is verdwenen. Later kreeg zijn moeder uit een verhouding met dokter De Vlaeminck een dochter, Claudine. Na de dood van zijn halfzusje dat door zigeuners wordt vermoord, blijft Bernard met een schuldcomplex worstelen. Hij gaat Germaanse filologie studeren, krijgt via een oom een Olivetti 82 van een joodse handelaar, Moshe (‘Mossel’) Grindberg, die hem inlicht over zijn (half-)joodse afkomst. Vandaar zijn fascinatie voor de joodse cultuur, meer specifiek voor de dichter Mordechai Gebirtig, over wie Verpale trouwens enkele essays publiceerde. Van de Wiele huwt met de dochter van een ex-collaborateur, die hem na korte tijd verlaat. In Evelien, zijn dochter, zoekt hij zijn Dode Zusje terug, wat tot onnoembare feiten leidt. Evelien gaat arabistiek studeren, wat hij persoonlijk als een kaakslag ervaart. Als hij haar betrapt met de zoon van Mosje Grindberg, slaan de stoppen volledig door.
Deel 3: Alleen Margriet
In deze brief, gericht aan een Hollandse vriendin en gedateerd 10 juli 1993, blikt Verpale terug op het voorbije halfjaar: Olivetti 82 werd een succes. Hij vertelt hoe hij op 3 april stomdronken bij een vroegere geliefde is aanbeland en daarna in een seksbioscoop en bij zijn thuiskomst alle dozen met nog te beantwoorden post in de vuilniszak kieperde. Nu, vier maanden later, heeft hij zich teruggetrokken in Wodecq, waar hij zijn nieuwe roman wil voltooien.
Deel 1: Bob e.a.
Het eerste deel van Olivetti 82 bevat, naast dagboekfragmenten en verhalen, hoofdzakelijk brieven die Verpale (al dan niet) verstuurde aan een heleboel mensen. De brieven zijn chronologisch gerangschikt en gedateerd tussen 20 januari 1993 en 28 februari 1993. De laatste brief in het eerste deel blijft, net als enkele andere, ongedateerd: Verpale schrijft aan Saskia: “Mijn ding is af. Mijn toneelstuk is af. Ik voel me doodop, maar ik ben toch gelukkig dat ik deze uitdaging geaccepteerd heb. [...] Maar het gaat ook over een oude belofte: eens, ooit, zou ik voor jou iets schrijven, iets voor toneel. Dit is het begin, Saskia.” (p. 170). Op die manier zet Verpale meteen de stap naar het stuk zelf, waarvan de tekst het boek onmiddellijk volgt.
Deel 2: Olivetti 82
In de theatermonoloog doet ik-verteller Bernard van de Wiele, die in de cel zit, het relaas van “hoe het allemaal begonnen is” aan een rechercheur of psychiater. Omdat Van de Wiele een schrijver is, krijgt hij een schrijfmachine, een Olivetti 82, om zijn leven op papier te zetten. Hij is het buitenechtelijke kind van een Vlaamse moeder en een Canadese jood, die na de bevrijding snel weer is verdwenen. Later kreeg zijn moeder uit een verhouding met dokter De Vlaeminck een dochter, Claudine. Na de dood van zijn halfzusje dat door zigeuners wordt vermoord, blijft Bernard met een schuldcomplex worstelen. Hij gaat Germaanse filologie studeren, krijgt via een oom een Olivetti 82 van een joodse handelaar, Moshe (‘Mossel’) Grindberg, die hem inlicht over zijn (half-)joodse afkomst. Vandaar zijn fascinatie voor de joodse cultuur, meer specifiek voor de dichter Mordechai Gebirtig, over wie Verpale trouwens enkele essays publiceerde. Van de Wiele huwt met de dochter van een ex-collaborateur, die hem na korte tijd verlaat. In Evelien, zijn dochter, zoekt hij zijn Dode Zusje terug, wat tot onnoembare feiten leidt. Evelien gaat arabistiek studeren, wat hij persoonlijk als een kaakslag ervaart. Als hij haar betrapt met de zoon van Mosje Grindberg, slaan de stoppen volledig door.
Deel 3: Alleen Margriet
In deze brief, gericht aan een Hollandse vriendin en gedateerd 10 juli 1993, blikt Verpale terug op het voorbije halfjaar: Olivetti 82 werd een succes. Hij vertelt hoe hij op 3 april stomdronken bij een vroegere geliefde is aanbeland en daarna in een seksbioscoop en bij zijn thuiskomst alle dozen met nog te beantwoorden post in de vuilniszak kieperde. Nu, vier maanden later, heeft hij zich teruggetrokken in Wodecq, waar hij zijn nieuwe roman wil voltooien.
