Islamitische gelovigen heten gevaarlijk te zijn, christenen daarentegen ongevaarlijk en zelfs gezellig, tenminste als ze niet meer echt gelovig zijn. Geen wonder dat niemand christenen nog aanspreekt met ‘beminde gelovigen’. Ze worden niet bemind om hun geloof, zij worden slechts bemind als zij de inhoud van dat geloof zo vaag mogelijk houden. Onbeminde gelovigen legt uit hoe, wanneer en waarom gelovige christenen in Vlaanderen en Nederland ‘onbemind’ werden en wat daarvan de (politieke) gevolgen zijn. Maar in de epiloog duikt de oude aanspreking ‘beminde gelovigen’ weer op. Als uitnodiging om opnieuw over de grote vragen na te denken en te spreken, en lezers ervan te overtuigen dat het niet fout is om dat juist nu weer vanuit een religieus perspectief te doen.
