Omdat het ons aan grip en controle op de buitenwereld lijkt te ontbreken, richten we de blik steeds vaker naar binnen; op onszelf. Vol overgave storten we ons op selftracking en mindfulness, zijn we baas in eigen moestuin en gaan we op vakantie het liefst back to basics in een yurt. Ondertussen zijn de geopolitieke spanningen om te snijden, ligt een volgende economische crisis op de loer, en nemen de voorspellingen over klimaatopwarming steeds apocalyptischer vormen aan. De onstuitbare focus op ons individuele welzijn lijkt een soort antidepressivum waarmee we onze angst in toom houden en onze onzekerheid over de toekomst bedwingen.
