Nog voordat de wederopbouwmissie in Uruzgan van start ging, belandde hij in een vuurgevecht. Gedurende de twee jaar die hij in Uruzgan doorbracht, vlogen zeventien rpg-raketten in zijn richting. Voor wat beschietingen met andere raketten en kleinkalibervuur betreft, raakte hij de tel kwijt. Hij vond bermbommen en bracht een dag door met een dode zelfmoordaanslagpleger. Desondanks blijft Nikko Norte van mening dat er voor Nederlandse militairen in Uruzgan geen vijand te vrezen was. Door een absurde manier van optreden creëerden Nederlanders hun eigen vijand – die niet bestond uit geharde talibanstrijders – en de wederopbouwmissie mondde voor de lokale bevolking uit in een drama.
Meer dan met de vermeende vijand voerde Norte strijd met inlichtingenofficieren, die vastbesloten waren een Oscar voor de beste hoofdrol uit het drama Uruzgan te slepen en daarmee een onomkeerbare geweldspiraal in gang zetten.
Geen Nederlander diende langer in Uruzgan, beleefde er meer avontuur of liet er meer voetafdrukken achter. Tien jaar lang vroeg Norte zich af of hij zijn ervaringen publiek moest maken. Uiteindelijk schreef hij Onvoorspelbaar verleden: het verhaal van de man die in Uruzgan de eenmanspatrouille in de praktijk bracht en zonder angst voor vuurwerk thuiskwam.
