* Het grondthema : het voorbijgaan van de mens
*
Transparante poëzie
*
Verrassend lichtvoetig
Over Onder bomen, de vorige bundel van Marc Tritsmans schreef Yves T’Sjoen in Ons Erfdeel: ‘Ondanks alle thematische onrust, het besef van vergankelijkheid en verlies, straalt de poëzie van Marc Tritsmans een paradoxaal aandoende berusting en beheersing uit. (...) Met name de poëtische symbiose van een stilistische, beeldende en linguïstische transparantie, diepzinnige mijmeringen en fundamentele, onoplosbare levensvragen verleent aan deze bundel een apart cachet.’
Ook in Oog van de tijd blijft Marc Tritsmans eenzelfde transparantie nastreven. Het is ondertussen wel duidelijk dat de dichter zich niet wenst te verschuilen achter gezochte complexiteit of achter het (vaak al te gemakkelijke) masker van de ironie. Tegen het vergeten wil hij het – volgens hem – essentiële in een mensenleven op een zo helder mogelijke manier in woorden onderbrengen. Want ook bij het naderende einde van dit tweede millennium en ondanks genetische toekomstperspectieven is het voorbijgaan nog steeds hetgeen de mens onvermijdelijk levenslang bezighoudt. De invalshoek die in veel van deze gedichten wordt gekozen zorgt er echter voor dat dit (niet bepaald vrolijke) grondthema op een vaak verrassend lichtvoetige wijze wordt behandeld.
*
Transparante poëzie
*
Verrassend lichtvoetig
Over Onder bomen, de vorige bundel van Marc Tritsmans schreef Yves T’Sjoen in Ons Erfdeel: ‘Ondanks alle thematische onrust, het besef van vergankelijkheid en verlies, straalt de poëzie van Marc Tritsmans een paradoxaal aandoende berusting en beheersing uit. (...) Met name de poëtische symbiose van een stilistische, beeldende en linguïstische transparantie, diepzinnige mijmeringen en fundamentele, onoplosbare levensvragen verleent aan deze bundel een apart cachet.’
Ook in Oog van de tijd blijft Marc Tritsmans eenzelfde transparantie nastreven. Het is ondertussen wel duidelijk dat de dichter zich niet wenst te verschuilen achter gezochte complexiteit of achter het (vaak al te gemakkelijke) masker van de ironie. Tegen het vergeten wil hij het – volgens hem – essentiële in een mensenleven op een zo helder mogelijke manier in woorden onderbrengen. Want ook bij het naderende einde van dit tweede millennium en ondanks genetische toekomstperspectieven is het voorbijgaan nog steeds hetgeen de mens onvermijdelijk levenslang bezighoudt. De invalshoek die in veel van deze gedichten wordt gekozen zorgt er echter voor dat dit (niet bepaald vrolijke) grondthema op een vaak verrassend lichtvoetige wijze wordt behandeld.
