Na het verlies van Nederlands-Indië streefde Nederland naar vriendschappelijke betrekkingen met rechtsopvolger Indonesië. Daar kwam in de jaren vijftig niets van terecht. Soekarno en Hatta trokken zich niets aan van de RTC-overeenkomsten en wilden zo snel mogelijk alle overblijfselen van koloniale overheersing uit de weg ruimen. De Indonesische deelstaten en hun zelfbeschikkingsrecht werden als Nederlandse creatie onder dreiging van het Indonesische leger terzijde geschoven. Omdat sommige Indonesische KNIL-militairen zich als regionale veiligheidstroepen beschouwden, en onzeker waren over hun toekomst, raakte de opheffing van het Nederlands-Indisch leger vervlochten met de ondergang van de deelstaten.
Deze ervaringen met Indonesië zouden er toe leiden dat Nederland vasthield aan zijn beheer over Nieuw-Guinea, ondanks alle Indonesische dreigementen en internationale druk. De rechten van Papoea's waren niet gebaat bij een Nederlandse bestuursoverdracht aan Indonesië. De Nederlandse regering zette de hakken in het zand voor wat betreft Nieuw-Guinea, maar dat ging ten koste van Nederlandse belangen in Indonesië. Het onverwerkte verleden bracht een nieuw trauma voort.
Deze ervaringen met Indonesië zouden er toe leiden dat Nederland vasthield aan zijn beheer over Nieuw-Guinea, ondanks alle Indonesische dreigementen en internationale druk. De rechten van Papoea's waren niet gebaat bij een Nederlandse bestuursoverdracht aan Indonesië. De Nederlandse regering zette de hakken in het zand voor wat betreft Nieuw-Guinea, maar dat ging ten koste van Nederlandse belangen in Indonesië. Het onverwerkte verleden bracht een nieuw trauma voort.
