Vijf jaar geleden, in 2011, verscheen de dichtbundel Hoe de wereld zich zou openen bij uitgeverij Liverse. Pas na zes jaar vond Kees Klok het tijd voor een volgende bundeling van zijn poëtisch werk. Over de vloedlijn bevat gedichten die tussen 2012 en maart 2017 zijn geschreven. De dichter spreekt liever van 'gedichten die zich aandienen.' Ergens in het brein van een dichter ontspringt het gedicht, dat zich op een gegeven ogenblik aandient om opgeschreven te worden. Soms moet er dan nog iets aan geschaafd of gebeiteld worden, maar in essentie is het gedicht er al voordat het op papier wordt gezet.
Een aantal gedichten werd eerder gepubliceerd in tijdschriften of e-zines als Ballustrada, Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift, Krakatau en De Poëziekrant of op het weblog van de dichter (kees-klok.blogspot.com). Ondanks een veelheid aan onderwerpen, klinkt het (persoonlijke) verleden als een grondtoon door in veel van zijn verzen. Hoe kan het ook anders bij een historicus, want dat is de dichter ook.
De krimpende gestalte van mijn grootvader
op een splinterende bank
het anker op zijn hand niet meer
gespiegeld aan de ankers op de oever.
Een aantal gedichten werd eerder gepubliceerd in tijdschriften of e-zines als Ballustrada, Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift, Krakatau en De Poëziekrant of op het weblog van de dichter (kees-klok.blogspot.com). Ondanks een veelheid aan onderwerpen, klinkt het (persoonlijke) verleden als een grondtoon door in veel van zijn verzen. Hoe kan het ook anders bij een historicus, want dat is de dichter ook.
De krimpende gestalte van mijn grootvader
op een splinterende bank
het anker op zijn hand niet meer
gespiegeld aan de ankers op de oever.
