Na Daar is het gat van de deur waarin Gerrit Komrij de Nederlandse literatuur in het zonnetje zette, terwijl Van Deyssel lag te schateren in zijn graf, en na Horen Zien en Zwijgen waarin hij het toch al flauwe zonnetje van de Nederlandse televisie hardvochtig doofde, nu Papieren tijgers. Een nieuw boek vol leesavonturen. Over de broekzak van Pietje Bell. Over sadistische stripverhalen. Over de hormonenvodjes Story en Privé. Over de elite. Over de jaren twintig. Over de klassebewuste stoel. Over tot saucijsjes verwerkte vrouwen. Over de winderigheid van Harry Mulisch. Over andere vermeende reputaties. Over de meestgelezen dichter van Nederland. Over het roomse gevaar. Over de Amsterdamse coterie. Over het jongste dal in de literatuur. Over poëtische ezels. Over arbeiderdichters. Over modern proza. Over trivialia. Over stijl. Over kunst en over leven. Voor Komrij is het volstrekt onbelangrijk waarover hij zijn mening geeft, alleen van belang is de manier waarop hij formuleert. Waarover het gaat is van secundair belang en in die zin is het geen kritiek, geen informatie, maar literatuur, dus in orde. Komrij heeft mij echter grenzeloos beledigd, zijn enige excuus is dat hij te kwader trouw is, want domheid, dat is het ergste. - Harry Mulisch in Vrij Nederland Een nauwgezette, wezenlijk bescheiden schrijver met respect voor zijn stiel en een hekel aan humbug. - Aad Nuis in de Haagse Post Gerrit Komrij is scherp, inventief en oneerbiedig en vrolijk als een eenmans-Canard Enchainé. - Leopold de Buch in Vrij Nederland
