De gedichten in Pieta gaan over dragen en dwalen, over rouw en roes. Over het verlangen te vallen, op te gaan in een moment, in een ander. Pieta sluit het drieluik over de liefde af dat Mischa Andriessen met Winterlaken en Het Drogsyndicaat begon. Pieta gaat over het verliezen van een liefde, van een dierbare, over ouders en hun kinderen, zonen en hun vader. Zoals de musici Steve Earle en Justin Townes Earle en zoals zoon Ikaros die met de vleugels die zijn vader vervaardigde naar de zon opstijgt.
Als je weer honger krijgt schilder ik meer eten
Een deken wanneer de kou in je lichaam dringt
Ik schilder jou als het meisje dat je was
Mezelf als de jongen die ik ben geweest
En voor ons beiden een pad dat zich vertakt
Een klok die de tijd vergeet ons gelegenheid geeft
Uit te vinden waarom we elk onze weg hadden
