Op een avond, ze ligt in bad, besluit Ella dat haar leven tot dan toe heeft afgedaan. De volgende ochtend zegt ze haar man gedag, parkeert ze haar zoon bij zijn oma en vlucht ze. Ze trekt alsmaar verder naar het westen, tot ze, tegengehouden door de Atlantische Oceaan, strandt aan de Ierse kust. Hoewel ze niet weet wat ze daar precies doet, beseft ze wel dat ze niet zomaar terug kan.
Vijfentwintig jaar later bereikt haar zoon de leeftijd die Ella had toen ze vertrok. In een wanhopige poging wijs te worden uit de puinhoop van hun gedeelde geschiedenis, besluit hij dezelfde reis te maken. Wat valt er, zoveel jaren later, nog te repareren aan iets wat onherroepelijk gebroken lijkt?
