Het eerste deel van Igor Cornelissens memoires, Van Zwolle tot Brest-Litowsk, verscheen in 1983. Het waren zijn herinneringen aan zijn jeugd, joodse familie, studententijd in Amsterdam, geheime trotskistische activiteiten en zijn start in de journalistiek.
Veertien jaar later kijkt Cornelissen terug op zijn eerste periode bij Vrij Nederland, waar hij samenwerkte met Mathieu Smedts, Martin van Amerongen, Jan Rogier, Rinus Ferdinandusse en Joop van Tijn. Het weekblad zette in de jaren zestig en zeventig de toon van progressief Nederland, maar in de redactielokalen op de Raamgracht was het soms ouderwets oorlog. Zonder verbittering schetst Cornelissen vlijmscherp de interne verhoudingen waarbij de auteur, steunend op zijn uitgebreide archief, zijn eigen reportages door Duitsland, Engeland, Algerije, Hongarije en Albanië niet vergeet. PvdA-leider Den Uyl was door de jaren heen niet de enige die hem politiek bleef wantrouwen. De BVD legde een uitgebreid dossier over hem aan waaruit Cornelissen nu kan citeren. Raamgracht 4 is een caleidoscopische rapsodie met veel aandacht voor revolutionaire randfiguren, zijn huwelijk en vriendinnen, de journalistiek, zijn jazzorkest dat optrad met Amerikaanse veteranen en, onontkoombaar, de dramatische erfenis van de Tweede Wereldoorlog die bij VN zijn specialiteit werd. Tientallen opmerkelijke figuren passeren andermaal de revue.
De pers over het eerder verschenen deel van de memoires:
'Zijn boek bestaat uit een bouwwerk van honderden kleine verhaaltjes, vaak van minder dan een pagina, stuk voor stuk zorgvuldig opgebouwd, die allemaal terloops, haast zonder dat je het merkt, in elkaar grijpen.' JOHN JANSEN VAN GALEN
'Schitterende autobiografie.' DE MORGEN
'Cornelissen doopt zijn pen niet in gal maar in humor.' HANS VAN STRATEN
Veertien jaar later kijkt Cornelissen terug op zijn eerste periode bij Vrij Nederland, waar hij samenwerkte met Mathieu Smedts, Martin van Amerongen, Jan Rogier, Rinus Ferdinandusse en Joop van Tijn. Het weekblad zette in de jaren zestig en zeventig de toon van progressief Nederland, maar in de redactielokalen op de Raamgracht was het soms ouderwets oorlog. Zonder verbittering schetst Cornelissen vlijmscherp de interne verhoudingen waarbij de auteur, steunend op zijn uitgebreide archief, zijn eigen reportages door Duitsland, Engeland, Algerije, Hongarije en Albanië niet vergeet. PvdA-leider Den Uyl was door de jaren heen niet de enige die hem politiek bleef wantrouwen. De BVD legde een uitgebreid dossier over hem aan waaruit Cornelissen nu kan citeren. Raamgracht 4 is een caleidoscopische rapsodie met veel aandacht voor revolutionaire randfiguren, zijn huwelijk en vriendinnen, de journalistiek, zijn jazzorkest dat optrad met Amerikaanse veteranen en, onontkoombaar, de dramatische erfenis van de Tweede Wereldoorlog die bij VN zijn specialiteit werd. Tientallen opmerkelijke figuren passeren andermaal de revue.
De pers over het eerder verschenen deel van de memoires:
'Zijn boek bestaat uit een bouwwerk van honderden kleine verhaaltjes, vaak van minder dan een pagina, stuk voor stuk zorgvuldig opgebouwd, die allemaal terloops, haast zonder dat je het merkt, in elkaar grijpen.' JOHN JANSEN VAN GALEN
'Schitterende autobiografie.' DE MORGEN
'Cornelissen doopt zijn pen niet in gal maar in humor.' HANS VAN STRATEN
