Twee jonge mensen zoeken naar wraak of naar rechtvaardigheid, maar wat vinden ze? Hoewel de geur van kruit al een concrete aanwijzing was, schrok Lennard zich het apezuur toen hij een zware, monotone stem hoorde zeggen: ‘Kom mee. Ik heb jullie de moeilijke weg naar beneden laten gaan, de terugweg wordt wat comfortabeler, dat beloof ik.’ Alf Markobar kwam uit de muur stappen, zijn hoofd met de grote hoed naar voren gekanteld. Zijn handen lagen uiteraard op de kolven van zijn revolvers. De jas waaierde breed uit achter hem en hij bracht een buitenlucht mee die geurde naar droog gras. ‘Die lange val? Was dat niet nodig geweest?’ vroeg Lennard. ‘Man, ik was gewond, ik moest terug.’ ‘Naar mijn inschatting was dit een excuus dat je gebruikte om naar beneden te kunnen, nu besef ik mijn vergissing. Mijn verontschuldigingen.’ Alf Markobar kon in deze kamer rechtop staan, maar niet voordat hij zijn hoed had afgenomen. Zijn haren zaten plat gedrukt, alsof ze met lijm op zijn hoofd waren geplakt. Het leven van Ilse Kastein en Lennard Henley werd al op jonge leeftijd door een en dezelfde persoon verwoest. De verdrongen herinneringen bepalen nog steeds hun dagelijks leven. Wie is de mysterieuze Endrezar die hen beiden wraak – of op zijn minst afsluiting – belooft? En tegen welke prijs? In de wereld die Rolf Dorint schreef, zoeken Ilse en Lennard naar Geluk en de Bloem die zij bij zich draagt. Maar Rolf heeft zijn wereld verlaten, zijn inspiratie is opnieuw opgedroogd. Zijn wereld denkt daar anders over en trekt hem terug in zijn eigen creatie. Rolf is terug …
