We leven in de hoogtijdagen van de gratuite oprispingen - de meningitis van de tweets. Tom Lanoye zet zich daar met verve tegen af. In snijdende en goed gedocumenteerde polemieken ontrafelt hij reputaties en sabelt hij misvattingen neer. Volgens zijn vaste devies: 'Een schrijver zonder vijanden is geen schrijver.'
Soms is hij genadeloos hard, over jarenlang onbestraft politiegeweld in Antwerpen - de zaak-Jonathan Jacob vormt de pijnlijke ruggengraat van het boek. Soms is hij elegisch - over het afscheid van twee goede vrienden en idolen: dichter Gerrit Komrij en sportjournalist Jan Waters, die allebei ook zijn liefde deelden voor Zuid-Afrika. Soms is hij hilarisch - over het definitieve afscheid van alle Zwarte Pieten, ook al werd hij zelf geboren in een stad genaamd Sint-Niklaas.
Verder heeft hij het over 'de onrustwekkende verdwijning van Louis Paul Boon', het onderschatte genie van Jef Geeraerts, drie soorten Rodenbach, 'Het Verdriet van Holland', het kunstbeleid van Vlaanderen ('State of the Farce') en 'de holle salvo's van de lach', na de aanslag op Charlie Hebdo.
Maar wat het onderwerp ook mag zijn, nooit is Lanoye vrijblijvend en altijd zindert zijn taal.
De pers over eerder kritisch werk van Lanoye:
'Leest als een kroniek, gekleurd door homerische toornigheid, ironie en hilariteit.' NRC Handelsblad
'Polemieken zoals ze bedoeld zijn. Scherp, snijdend en precies.' De Groene Amsterdammer
'Inhoudelijk geniaal, briljant geschreven.' De Tijd
'Scherpzinnige, hilarische en gruwelijk accurate analyses.' De Morgen
'Hij doopt zijn pen in vitriool en geeft ze ervanlangs.' Vrij Nederland
'Niet alleen geestig, ook darn good beargumenteerd.' De Standaard
