Martine Bijl kreeg in september 2015 een hersenbloeding. Na haar langdurige revalidatie in De Hoogstraat, waar zij vrijwel alles opnieuw moest leren, bracht ze nog enkele maanden door in ziekenhuis Tergooi, waar ze behandeld werd voor depressie. Haar taalvermogen bleef onaangetast. Over haar mede-bewoners in De Hoogstraat en Tergooi – over partners en therapeuten, over welzijnstaal, over de valklas en de ergotherapie, over angsten en wanen, over hoe het voelt als iemand anders in je brein is gekropen en daar de boel dreigt over te nemen – schrijft ze indringend, eerlijk, met wrange humor, zonder opsmuk en daardoor indrukwekkend
