Die eerste nacht kroop ik bij toeval in Ryan Jensens bed. Ik kende hem nauwelijks en ik dacht het het bed van zijn zus was, dat het haar slaapkamer was. Het duurde even voordat ik me mijn fout realiseerde en op dat moment had ik weg moeten gaan. Dat deed ik niet.Ik ging niet weg.Ik voelde geen schaamte.Ik kon me eindelijk ontspannen.En die nacht, op dat moment, was dat het enige waar ik naar snakte. Ik vroeg of ik mocht blijven. Dat mocht.De waarheid? Ik wilde dat ik nooit zijn bed meer uit hoefde. Als ik daar voor altijd had kunnen blijven liggen, zou ik dat hebben gedaan.Ryan werd mijn redding.Want vier uur daarvoor had mijn tweelingzus zelfmoord gepleegd.
