Satyricon is met niets anders in de klassieke literatuur te vergelijken. In deze fragmentarisch overgeleverde avonturenroman zijn de hoofdpersonen nogal louche, maar sympathieke slaven en vrijgelatenen. Via hun belevenissen geeft Petronius een onvergetelijk beeld van het leven in het Romeinse Zuid-Italië. Er wordt bedrogen, gescholden en gevochten, maar ook vriendschap gesloten, plezier gemaakt en gevreeën. De bekendste passage is het humoristische 'feestmaal bij Trimalchio', waarin decadente gerechten en vulgaire gesprekken elkaar in hoog tempo afwisselen. Lange tijd vond men door de 'aanstootgevende' passages een integrale vertaling niet wenselijk en las men het boek vooral stiekem.
Maar sinds Fellini's beroemde film Satyricon (1970) staat Petronius weer volop in de belangstelling. Petronius was een vertrouweling van keizer Nero en maître des plaisirs aan diens hof. Veel meer weten we niet, behalve dat hij een principiële immoralist en een levensgenieter was. De geschiedschrijver Tacitus schrijft: 'Petronius passeerde zijn dagen slapend, zijn nachten met de verplichtingen en genietingen des levens.' Om aan een vonnis te ontkomen pleegde hij in 66 n.Chr. zelfmoord.
