De elite in Nederland is een angstige elite, ze is zonder traditie en zonder inbedding, nergens van afkomstig en nergens naar op weg. In deze tweede FORUM Jaarlezing analyseert dichter en publicist Micha Zeeman hoe de ontzuiling en ontvoogding het nieuwkomers in onze samenleving bijna onmogelijk maakten een elite te vormen. De Culturele Revolutie in Nederland in de jaren zestig en zeventig van de twintigste eeuw 'verloste' ons van een continue verbinding met het verleden en kneep ons zicht op de toekomst af. Nederland veranderde cultureel - en dus ook in politiek en sociaal opzicht - definitief. De oude elite kraste op, de zuilen en hun gedisciplineerde en gecultiveerde omgang met politiek, samenleving en staat, verdwenen. De nieuwe elite bestond vooral uit ge ncipeerde ideologen die hun vernieuwingsprogramma's baseerden op een gelijkheidsideaal en individualisme. In die wereld, een maatschappij waarin oude stelsels in hoog tempo werden ontmanteld zonder dat duidelijk was wat er voor in de plaats kwam, zijn de nieuwkomers terechtgekomen. Zij stonden goeddeels buiten de impliciete cultuuroverdracht waaraan autochtonen wel deelnemen. Immers, de Nederlandse omgangsvormen en gedeelde kennis manifesteren zich informeel, maar ze kennen wel degelijk een diepe formele ondergrond. Die ontkenning van een nieuwe generatie elite is zowel hypocriet als cynisch. Wat ogenschijnlijk een bevordering van gelijkheid en toegankelijkheid lijkt, is in werkelijkheid privatisering en verheimelijking. Hoe vind je in die samenleving je weg en hoe maak je je de informele formaliteit van de Nederlandse culturele hi rchie eigen?
