Het moment waarop Natalie mijn leven binnenvalt, is het duidelijk een gevalletje van op de verkeerde tijd, op de verkeerde plek zijn.
Niet één, maar twee keer brengt het lot ons samen.
Twee keer valt het onschuldige lam in de klauwen van het monster.
Ik gaf haar de kans om weg te lopen. Heb haar gezegd dat het beter was als ze dat deed. Maar ze wilde luisteren en nu is het te laat. Want ik ben geen held in dit verhaal. Ik ben niet goed en dat wil ik ook niet zijn. En nu laat ik haar niet meer gaan. Als ik haar aanraak, is dat met handen waar bloed aan kleeft.
Ik weet dat mijn acties niet onbestraft zullen blijven. Ik weet dat ik zal boeten voor de dingen die ik heb gedaan, voor mijn zonden. En ik weet ook dat ik thuishoor in de hel, maar voor ik daarheen ga, wil ik leven. Een leven met haar.
Zij is de mijne.
Voor altijd.
Wat er verder ook mag gebeuren.