Twee koortsachtige jaren lang was Menno Wigman stadsdichter van Amsterdam. Hij organiseerde poëzieavonden in ramsjpaleizen, nodigde vergeten dichters uit nog één keer uit hun werk te lezen, schreef gedichten met gedetineerden en riep zelfs de Bijlmerbajes Poëzieprijs in het leven. Nog geen halfjaar later spoelde hij met een mysterieuze hartkwaal op de intensive care aan. 'Twee weken in mijn eigen graf gekeken,' heet het in een gedicht.
In Slordig met geluk volgen we de dichter door een wereld die steeds moeilijker te doorgronden lijkt. We treuren met hem mee om verdwenen familieleden, vrienden en geliefden. En toch voelen we ons vooral aangesproken door de 'gure schoonheid' die uit deze gedichten spreekt: 'Ik trapte naar de zon en wist niet hoe te leven.'
Slordig met geluk is de poëtische meesterproef van een van de meest begenadigde dichters van deze tijd.
Wigmans vorige bundel Mijn naam is Legioen (2012) beleefde zes drukken. Voor zijn bundel Zwart als kaviaar (2001) ontving hij de Jan Campertprijs. In 2015 werd zijn oeuvre bekroond met de A. Roland Holstprijs.
Over Mijn naam is Legioen:
'Menno Wigman zit vol romantic agony. Zijn verzen zijn somber maar prachtig. Ze herinneren aan Baudelaire en Rilke, maar gaan over deze tijd.' Vrij Nederland
'Heel de bundel is een triomf. De allerbeste verdediging van de poëzie die ze kan gebruiken.' Tommy Wieringa
'Wigman is belachelijk goed.' NRC Handelsblad
