Maddy ontruimt na het overlijden van haar moeder haar verwaarloosde ouderlijk huis. Ze treft een puinzooi aan: het resultaat van een leven lang hoarden – eindeloos veel rommel en artefacten uit verre verledens. Met een mengeling van weerzin en opluchting baant ze zich een weg door de troep die zoveel herinneringen blijkt te herbergen.
De herinneringen van haar vader aan zijn jeugd in het koloniale Nederlands-Indië; het kille welkom in het moederland; het pijnlijke zwijgen van een door jappenkampen getraumatiseerd ouderpaar en het effect daarvan op jonge kinderen die niet begrijpen waarom ze zich onzichtbaar moeten houden.
Terwijl de spullen worden uitgezocht, betekenis van afval wordt onderscheiden en het huis gereedgemaakt wordt voor de verkoop, krijgt het verleden langzaamaan een plek in het heden. En doorbreekt Maddy het transgenerationele trauma. Er hoeft niet langer gezwegen te worden.
Soedah, laat maar gaat over de impact van het Indische zwijgen, institutioneel racisme en trauma’s die meerdere generaties doorwerken.
