Zoals er abstracte en figuratieve beeldende kunst bestaat, bestaat er ook abstracte en figuratieve poëzie. De gedichten van Jacques Hamelink behoren zeker tot die laatste categorie. Deze bundel, Solituden, songs, bevat, om een Hamelink passende formulering te gebruiken, naturele poëzie: open, aards en tastbaar. Er wordt ongekunsteld geminnekoosd en ouderwets gepedaleerd, in een wereld van ‘etapjes’, ‘treuzelfietsers’, ‘bufferland’ en ‘olmen’ – liefdesgedichten voor het voorbijschietend land. Soms is het herfstig en koud, is de grond oud, de liefde roestig. Maar vaak prikt juist jonge levenslust naar buiten, bij het aanschouwen van ‘eerste buitliefjes’ of koebeesten.
