De gedichten in deze bundel zijn los of als een verhaal te lezen. In korte uitgepuurde fragmenten wordt een opbloeiende liefde tussen twee vrouwen beschreven, en vervolgens het langzame uiteenvallen van de relatie. De melancholie is in deze teksten nooit veraf, maar ook de kracht van het alleen-zijn schemert er als een rode draad doorheen. De tekeningen van André Sollie zijn als een frisse windvlaag die langswaait, net op het goede moment.