Dit boek is in feite een analytisch verslag van een falende cultuur binnen onze overheid, politieke elites en instanties, de Nederlandse Strijdkrachten niet uitgezonderd. Een schokkende analyse over de gebeurtenissen 25 jaar geleden in Srebrenica, Bosnië, dat ook blootlegt wat er tot op de dag van vandaag misgaat in ons land. De auteur, kolonel b.d. Charlef Brantz heeft het allemaal zelf meegemaakt; hij was ter plekke en zag de ‘goede intenties’, zoals die destijds door de Tweede Kamer en de regering waren geformuleerd aan de legerleiding, voor zijn ogen in rook opgaan. Duizenden mensenlevens werden opgeofferd aan persoonlijke ambities en carrière-perspectieven en aan de politieke onwil en onmacht tot het erkennen van ongelijk. Mensen werden geofferd voor het ideaal van de Bosnische leiders om, zoveel jaren na de Ottomaanse nederlagen sinds 1683, opnieuw een islamitische enclave in het ‘Avondland’ te hebben. Voor de Amerikaanse president Clinton was het een kans om, na desastreus verlopen ‘mid-term’ verkiezingen, nog even iets ‘geweldigs’ te doen. Niet alleen moslims hebben in Bosnië talloze slachtoffers te betreuren. De internationale gemeenschap heeft niet weinig mensenlevens opgeofferd om het islamitische ideaal gestalte geven in Bosnië, zeer tegen de zin van het overgrote deel van de inwoners van het voormalige Joegoslavië. Het resultaat; een concept voor een eeuwigdurend conflict. Dat en veel meer, werd door politici toen – en ook nu nog – liever niet begrepen en in hun ambitie tot promotie en betere perspectieven, waren de topmilitairen graag bereid veel van hun ethiek opzij te zetten. En toch ging het om echte mensen van vlees en bloed, moslim of niet; zwart, blank, paars, rood of groen: doodgewone mensen met verlangens, idealen en wensen voor hun toekomst. Zij werden kil en achteloos geofferd op het altaar van belangen. Charlef Brantz wordt tot op de dag van vandaag onheus en nagenoeg crimineel bejegend door een rancuneuze overheid en militaire leiding, die hun ongelijk en onkunde wegens hun vermeende statuur niet kunnen accepteren. Dat zegt genoeg over de werkelijke schuldigen.
