Stormlicht is het soort licht dat door een dreigende wolkenhemel priemt – je weet nog niet of de storm voorbij is of nog verder gaat doorrazen. Iets met Wagner – of met Van Santen. Een schijnbare rust, een stilte voor of na de storm, een landschap dat heel even oplicht – zoiets.
Stormlicht, vrienden, is geen vrolijke bundel. Het is ook geen sombere bundel. Het heeft iets van wat zich nog het best laat omschrijven als strijdbare melancholie. Scepsis, berusting, maar ook oprechte verontwaardiging, af en toe zelfs politieke correctheid – en dat is bedoeld als een compliment.
‘Ondanks de houtworm/ knettert het vuur’ – zo luidt de laatste regel van deze bundel. Wie zo’n regel bedenkt, is natuurlijk een goeie dichter. (Piet Piryns, bij de voorstelling van Stormlicht).
Stormlicht, vrienden, is geen vrolijke bundel. Het is ook geen sombere bundel. Het heeft iets van wat zich nog het best laat omschrijven als strijdbare melancholie. Scepsis, berusting, maar ook oprechte verontwaardiging, af en toe zelfs politieke correctheid – en dat is bedoeld als een compliment.
‘Ondanks de houtworm/ knettert het vuur’ – zo luidt de laatste regel van deze bundel. Wie zo’n regel bedenkt, is natuurlijk een goeie dichter. (Piet Piryns, bij de voorstelling van Stormlicht).
