Al in de zeventiende eeuw viel het buitenlandse bezoekers op hoe goed Nederland zijn zaakjes geregeld had. Deze goede organisatie van de samenleving bereikte aan het begin van de 21e eeuw – mede door moderne middelen als digitalisering – een ongekend hoogtepunt. Tegelijkertijd werd hierover in de (geestelijke) gezondheidszorg, het onderwijs, het uwv, de jeugdzorg en elders diep en hartgrondig geklaagd. Zijn we doorgeslagen in onze drang tot regelen, structureren en ordenen? Gestandaardiseerde digitale formulieren en netwerken van regels en formules hebben ertoe geleid dat men zich gereduceerd voelt tot nummer. Het resultaat van deze klachten was veelal dat men de zaak nog beter probeerde te regelen – meer van hetzelfde dus, waarmee de bestaande situatie verder verergerde. In heldere taal zet Chris van der Heijden de problematiek van een doorgeslagen regelcultuur op een rij en beargumenteert hij overtuigend wat de belangrijkste voorwaarden voor een mogelijke en broodnodige verandering zijn.
