Te vroeg geboren is een verslag van de geboorte en de ontwikkeling van een veel te vroeg geboren kind. Een persoonlijk verhaal op het scherp van de snede over de dunne lijn tussen leven en dood.
Milo had vijfentwintig procent kans om gezond te overleven, hoorde Jowi Schmitz in het ziekenhuis. Terwijl haar pasgeboren kind bedekt met draadjes in een plastic bakje lag, deed ze wat ze kon om zélf te overleven. Maar ze kon niets doen, dus schreef ze. Over tegenstrijdige gevoelens: de frustraties en de angst, de hoop en de liefde. Over het geluk en het ongeluk tegelijkertijd.
Door stukje bij beetje meer over Milo te verwoorden, door over zijn leven te vertellen, werd hij steeds echter - en als hij echt is, blijft hij misschien wel in leven.
Openhartig stelt Schmitz de vragen waar zij en de vader van Milo mee worstelen. De confrontatie met de werkelijkheid is hard: een kind krijgen ís niet altijd idyllisch. Wat als hij minder weegt dan een pak suiker? Wat bedoelt de dokter met 'kans op restschade'? Wat doe je als je hoort dat de kans dat je kind sterft of blijvende schade oploopt groot is, en niemand zegt: 'het komt wel goed'? Wanneer wordt dat kind, in dat bakje met die draadjes, jóuw kind?
Te vroeg geboren is even vervreemdend als herkenbaar, voor alle ouders en voor iedereen die zoiets in zijn of haar omgeving meemaakt. Onthutsende constateringen gaan hand in hand met warme, liefdevolle scènes. 'Ik begin van Milo te houden,' schrijft Schmitz elf dagen na zijn geboorte. 'Nu móet hij het wel redden.'
Milo had vijfentwintig procent kans om gezond te overleven, hoorde Jowi Schmitz in het ziekenhuis. Terwijl haar pasgeboren kind bedekt met draadjes in een plastic bakje lag, deed ze wat ze kon om zélf te overleven. Maar ze kon niets doen, dus schreef ze. Over tegenstrijdige gevoelens: de frustraties en de angst, de hoop en de liefde. Over het geluk en het ongeluk tegelijkertijd.
Door stukje bij beetje meer over Milo te verwoorden, door over zijn leven te vertellen, werd hij steeds echter - en als hij echt is, blijft hij misschien wel in leven.
Openhartig stelt Schmitz de vragen waar zij en de vader van Milo mee worstelen. De confrontatie met de werkelijkheid is hard: een kind krijgen ís niet altijd idyllisch. Wat als hij minder weegt dan een pak suiker? Wat bedoelt de dokter met 'kans op restschade'? Wat doe je als je hoort dat de kans dat je kind sterft of blijvende schade oploopt groot is, en niemand zegt: 'het komt wel goed'? Wanneer wordt dat kind, in dat bakje met die draadjes, jóuw kind?
Te vroeg geboren is even vervreemdend als herkenbaar, voor alle ouders en voor iedereen die zoiets in zijn of haar omgeving meemaakt. Onthutsende constateringen gaan hand in hand met warme, liefdevolle scènes. 'Ik begin van Milo te houden,' schrijft Schmitz elf dagen na zijn geboorte. 'Nu móet hij het wel redden.'
