Midden in de ijskoude winter, in januari 1925, brak er difterie uit in het stadje Nome in Alaska. De epidemie verspreidde zich snel. Er waren al vijf mensen overleden en alle inwoners waren in levensgevaar. Er moest snel een vaccin komen, maar dat was in een stad, die duizend kilometer verderop lag. Hoe konden ze het tegengif op tijd in Nome krijgen? Het was te koud voor auto’s, vliegtuigen of paarden en de zee was dichtgevroren. De enige mogelijkheid was om sledehonden eropuit te sturen.
Togo was de leider van de sledehonden van Sepp. Hij was al twaalf jaar, maar zonder hem durfde de drijver de zware tocht niet aan. Sepp kreeg gelijk, want Togo redde onderweg meermaals zijn leven. Samen -legden ze onder barre omstandigheden het langste stuk van de tocht af, om het -serum in Nome te krijgen. En ze waren op tijd! De epidemie kon worden gestopt.
Togo was de leider van de sledehonden van Sepp. Hij was al twaalf jaar, maar zonder hem durfde de drijver de zware tocht niet aan. Sepp kreeg gelijk, want Togo redde onderweg meermaals zijn leven. Samen -legden ze onder barre omstandigheden het langste stuk van de tocht af, om het -serum in Nome te krijgen. En ze waren op tijd! De epidemie kon worden gestopt.
