Arthur Poolman is alcoholist. Hij leeft in een wereld waarin drank de baas is. Het begint met de weekends: de teugels los, alle zorgen voor even vergeten. Maar het kan niet altijd vrijdagavond zijn. De werkweek schudt hem wakker, en steeds meer heeft hij diezelfde drank nodig om nog te kunnen functioneren op de middelbare school waar hij lesgeeft. Steeds vaker verliest hij de controle over de angst en de schaamte vanbinnen, die hem alleen maar meer, meer, méér laat drinken om te vergeten, te verdringen. Arthur valt steeds dieper, onbereikbaar voor zijn dierbaren, tot hij de bodem raakt. Daar rest hem nog maar één keuze: nooit meer drinken of alles verliezen. In rauw en eerlijk proza beschrijft Mohren in Tonic hoe Arthur vecht tegen zijn alcoholverslaving. En hoe hij uiteindelijk bij de AA de steun en herkenning vindt die hij nodig heeft om iedere dag weer op te kunnen staan met de zekerheid: vandaag drink ik niet.
