Tuimelingen bevat essays en beschouwingen over leven, kunst en zinnelijkheid. Wie het werk van Bernard Dewulf enigszins kent, weet dat dit de drieeenheid is waarover hij al jaren schrijft. Maar inniger nog dan in vorige bundels zijn die drie thema’s nu vervlochten. Zoals in zijn essays over eenzaamheid, verlangen, troost, verbeelding, over stilte in de kunst, het naakt en de mannelijke blik, over de vrouw en het licht in schilderijen, over ons zoenen en over geliefde kunstenaars als Pierre Bonnard, Hugo Claus en Edward Hopper.
In een fraaie reeks kortere beschouwingen overziet Dewulf aan de hand van beelden van ons dagelijks bestaan, ons tijdsgewricht. Niet voor niets noemt hij zijn Tuimelingen een ‘kroniek van een kijken’. Het is wat deze schrijver telkens weer doet: even lucide als zinnelijk kijken en schrijven. En ons mee laten kijken.
In een fraaie reeks kortere beschouwingen overziet Dewulf aan de hand van beelden van ons dagelijks bestaan, ons tijdsgewricht. Niet voor niets noemt hij zijn Tuimelingen een ‘kroniek van een kijken’. Het is wat deze schrijver telkens weer doet: even lucide als zinnelijk kijken en schrijven. En ons mee laten kijken.
